Met namen

Een van de leukste dingen van een kind krijgen is het benamen. Met namen (haha leuk woordgrapje) als het een meisje is. Een meisjesnaam mag mooi, zoet, stoer, lief, stijlvol, eigenlijk van alles zijn. Bij een jongensnaam ben je toch wat beperkter. Te mooi, zoet en lief vallen al snel af, wil je niet dat het te verwijfd wordt. Hoe dan ook willen we een naam die iedereen kent en mooi vindt. En hoe dan ook reageren mensen positief: ‘Leuk!’ Natuurlijk. Iemand zal eens zijn neus ophalen en zeggen: ‘Dat vind ik minder.’ Diegene kan wel inpakken. Op die manier weet je nooit zeker of mensen je baby’s naam nu wel zo leuk vinden en dat is misschien maar goed ook.

Een vroeger penvriendinnetje van een Franse camping zei ooit dat ze Jenny een hondennaam vond. Uiteraard voelde ik me erg beledigd en ik was het er ook niet mee eens. Ik heb mijn naam altijd wel oké gevonden, daar deze niet zo gangbaar is. Jammer alleen dat het gros ‘Jennie’ op zijn Nederlands zegt in plaats van op zijn Engels. Mijn ouders woonden destijds op Curaçao en lieten zich inspireren door de vele Engelstalige namen daar. In die zin mag ik God op mijn blote knieën danken dat ik geen Shulaika of Chantelle of iets in die trant heet. Wat ik wel een hondennaam vind is de meisjesnaam die nu op nummer één staat: Tess. Een naar mijn mening stompzinnig aftreksel van Tessa, wat ik een tamelijk ordinaire naam vind.

Naar het schijnt kan je heel wat aflezen aan namen, voornamelijk over milieu en generatie. Zo zouden Kevin en Samantha nooit een voet binnen de universiteit zetten, zitten Anne-Claire en Pieter-Paul veelal op hockey en staan Gerda en Greet met één been in het bejaardentehuis. Grappig is ook dat iedereen denkt altijd vreselijk origineel te zijn met de uitverkoren naam voor hun baby. Brengen ze dan vier jaar later hun koter naar school, dan blijkt deze zijn klas te moeten delen met drie naamgenoten. Zo heetten heel wat volwassenen vroeger bijvoorbeeld ‘Marieke twee’ of ‘kleine Jeroen’ ter onderscheiding. Men kiest ‘op gevoel’. De naam roept een vertrouwd en euforisch gevoel op: ‘Ja. Die doen we!’ Maar een naam is een modeverschijnsel evenals kleding en muziek. Namen komen en gaan en steken soms plots weer de kop op.

Niet alleen zijn we dus helemaal niet zo origineel als we denken, ook blijkt dat ouders wereldwijd dezelfde namen kiezen! Zo staan Sophia/fia/fiya/ía, Emma en Luk/cas in tientallen landen in de top 10, van Australië tot Zuid-Amerikaanse landen, van Noord-, Zuid- en Oost-Europese landen tot Canada. Je vraagt je af hoe in hemelsnaam Sophia zowel in Brazilië als in Rusland (Sofiya) op nummer één kan staan. Trends beïnvloeden ons meer dan ons lief is: de naam van een populaire acteur, een knappe Idols-winnaar, een nieuw geboren prinsesje, een aantrekkelijk filmpersonage, enzovoort. Let daarom ook op (eeuwig) stijgende namen zoals Emma, Bram, Mohammed of Luuk, wil je niet het Martijn-effect van nu krijgen. Vermijd ook namen die leuk zijn tot een jaar of drie, zoals Puck. Leuk als je later je brood verdient als professioneel clown, maar minder als topadvocaat.

Ook ik dacht zeer vindingrijk te zijn door mijn dochter Julie (spreek uit op zijn Frans) te noemen en ben dat vooralsnog. Althans, in Nederland. Want net over de grens bij onze zuiderburen staat de naam momenteel op nummer twee! Ik hoop maar vurig dat de wind de andere kant op blijft waaien…

* En excuses voor degenen wier naam ik heb beledigd!