Al bijna tien jaar staarde hij vanachter zijn bureau naar hetzelfde park. Inmiddels had hij er een zekere haat-liefdeverhouding mee opgebouwd. In de lunchpauze kon hij er heerlijk in verdwijnen en zich bevrijd voelen van alles wat hem aan banden legde. Tegelijkertijd symboliseerde het de stilstand in zijn leven. De bomen kleurden alweer goudbruin en luidden het afsterven van het jaar in en wat was er nu helemaal gebeurd? Treurig staarde Jim over zijn beeldscherm. De enige verandering die onverbiddelijk doorging was zijn aftakeling. Als hij nu een bijna-doodervaring kreeg zou hij waarschijnlijk het licht van zijn beeldscherm zien. Hij lachte schamperend in zichzelf.
Zijn iPhone bliepte. Annemiek.
“Heb je mijn mail al gelezen?”
Jim klikte naar zijn mailbox. Een mail van twee minuten geleden kopte: Wat vind jij hiervan?
“Ik denk aan de Premium Happy Time Cottage met ontbijtservice en splash world op loopafstand. Laat je het me weten? Ik moet over een half uur naar de Marketing Mama’s meeting.”
De bijgevoegde link voerde hem naar een groene website met een villa nog groter dan zijn eigen huis. Een overgelukkig gezin met twee blonde kinderen – een jongen en een meisje – glimlachte naar hem. Achter het euroteken stonden vier cijfers. Jim snoof, hij perste zijn lippen samen. Een lichte woede welde in hem op. Hij keek uit het raam, maakte een razendsnelle afweging tussen avonden discussiëren en rust en tikte:
“Doe maar.”
‘Jim?’
Soms kreeg hij het gevoel dat Annemiek hem als een soort onuitputtelijke geldbron beschouwde. Hard studeren leidt tot een goede baan, drilde zijn vader hem altijd, en dus veel geld. Jammer alleen dat hij nooit iets had verteld over de aasgieren die hem waarschijnlijk al van ver hadden zien aankomen. De Belastingdienst die er weer een nieuwe melkkoe bij had en een vrouw die stond te popelen haar wurgcontract te tekenen. Hij fantaseerde wel eens over een scheiding, alleen dat zou zijn faillissement betekenen, om nog maar te zwijgen van de sociale uitstoting.
Zijn leven zou er voorlopig nog zo blijven uitzien. Dat accepteerde hij. Wanneer hij zijn vrijheid weer terugkreeg was hij vast de zoveelste wannabe hippe vijftiger, waarschijnlijk kalend. Ach, desnoods zou hij een haartransplantatie ondergaan en Hollywood gezond gaan leven.
‘Jim!’
Hij keek op. Zijn secretaresse stond in de deuropening, haar wenkbrauwen opgetrokken. ‘De sollicitant is er.’
‘Goed Amanda, ik kom eraan. Koffie met melk graag.’
Karlijn. Ooit pr manager, nu moeder. Vorige week had ze hem verteld dat ze voor zichzelf ging beginnen. Daarna stortte ze een waterval van woorden over hem uit, dat het beter te combineren was met de kinderen, dat het gewoon te veel werd en dat ze nu ging doen wat ze echt leuk vond. Verbaasde het hem? Nee. Met de komst van haar tweede voortplantsel waren haar werkweken en haar met het kwartaal korter geworden. Bang voor concurrentie in zijn segment hoefde hij in ieder geval niet te zijn: Karlijn had haar carrière begraven en Karlijn’s Kinderfeestjes opgericht.
Hij bladerde het cv door dat Amanda hem had gegeven. Ah, een man. Misschien kon hij meteen een uitgeprint contract klaarleggen. Je kunt direct tekenen. Waarom? Omdat je een man bent natuurlijk! Hij lachte even hardop. Waarom eigenlijk niet? Zo’n sollicitatiegesprek was sowieso zinloos. Na het versturen van een opgepoetst cv ging iemand heus niet zitten vertellen hoe onverdraagzaam of laks hij wel niet was. Mindere kanten waren altijd positieve kanten. Te perfectionistisch zijn was een populaire op de voet gevolgd door wat ongeduldig zijn. Iemands ware aard kwam meestal toch pas boven na het binnen harken van het vaste contract. Soms leek het hier daarom meer op een revalidatiecentrum.
‘Vertel eens iets over jezelf.’